Video nasty

Video nasty (pol. nieprzyzwoite filmy) – termin ukuty w Wielkiej Brytanii w latach 80. minionego stulecia, odnoszący się do dystrybuowanych na wideokasetach filmów, krytykowanych przez prasę i organizacje religijne za brutalność oraz epatowanie seksem. Wprowadzenie listy wiązało się z brakiem regulacji ograniczeń wiekowych filmów trafiających na rynek domowy, w odróżnieniu od filmów wyświetlanych w kinach, które zawsze klasyfikowane były przez British Board of Film Censors. Brak odpowiednich regulacji powodował, że – na mocy Obscene Publications Act (tłum. Ustawa o gorszących publikacjach) z 1959 roku – możliwe było pociągnięcie do odpowiedzialności karnej producentów, dystrybutorów i sprzedawców filmów, które przez lokalne władze uznane zostały za gorszące. Na początku lat 80. doprowadziło to do nalotów na brytyjskie wideowypożyczalnie, a ponieważ dobór „gorszących” tytułów był kompletnie przypadkowy, za takowy uznano m.in. komediowy musical Dolly Parton Najlepszy mały burdelik w Teksasie. W roku 1983 brytyjska prokuratura opublikowała własną listę filmów, czyli właśnie video nasties, które następnie – na mocy uchwalonej w 1984 roku Video Recordings Act (tłum. Ustawa o wideonagraniach) – zostały zakazane.